Kultura w Metin2: Architektura
W tej sekcji zostaną przeanalizowane różne formy i struktury architektoniczne obecne w grze, które znajdują swoje odpowiedniki w rzeczywistości.
Spis treści
Budynki mieszkalne
W Korei istnieją dwa rodzaje tradycyjnej architektury: styl han-ok (한옥, 韓屋) i styl tchogajip (초가집).
Ogólnie rzecz biorąc, szlachta i bogaci ludzie mieszkali w domach typu han-ok, podczas gdy zwykli ludzie używali mieszkań typu tchogajip.
Do budowy domu w stylu tchogajip używano drewna, gliny i słomy ryżowej, która pełniła funkcję izolacji termicznej wnętrz od zewnątrz. Styl tych budynków znacznie różni się od współczesnego stylu.
Tego rodzaju budynki można znaleźć na mapie Przylądek Smoczego Ognia.
Styl han-ok jest natomiast rozpoznawalny dzięki zakrzywionym liniom dachu i ozdobom domu; twórcy gry często wykorzystywali go w pierwszych wioskach każdego królestwa, zmieniając kolor dachówek. Podstawę tego typu domów budowano z kamienia, filary i parkiet z drewna, a ściany z gliny i słomy.
Styl ten nie jest jedynie tradycją przeszłości, ale także stylem architektonicznym w doskonałej harmonii z nowoczesnością.
Aby uniknąć zimowego chłodu, używano systemu ogrzewania zwanego Ondol, koreańskiego hypocaustum, systemu ogrzewania używanego także w starożytnym Rzymie, polegającego na cyrkulacji gorącego powietrza w komorach umieszczonych w podłodze i ścianach pomieszczenia do ogrzania. Koreańczycy mieli zwyczaj zdejmować buty przed wejściem do domu również ze względu na ogrzewaną podłogę oraz fakt, że siedzieli na ziemi podczas jedzenia i spania; tradycja ta była przekazywana z pokolenia na pokolenie aż do dziś.
Ogólnie rzecz biorąc, dom był budowany wokół centralnego pokoju, deachung maru, a wokół znajdowały się inne pomieszczenia (sypialnie, biuro...), gdzie podłoga była gliniana lub z cegieł. Kuchnia i łazienki były umieszczone na zewnątrz domu.
Drzwi i okna były wykonane z hanji (tradycyjnego koreańskiego papieru) i drewna, materiałów, które zapewniały dobrą wentylację domu.
Domy były budowane w harmonii z geologią terenu: przy ustalaniu orientacji i struktury budynku brano pod uwagę kilka ważnych aspektów, takich jak odległość i wyrównanie względem gór i pól. Idealne położenie to takie, w którym dom był skierowany na południe, z górami za plecami, aby zminimalizować wpływ wiatru i maksymalnie wykorzystać nasłonecznienie.
Torii
Torii (鳥居) to tradycyjna japońska brama prowadząca do sanktuarium szintoistycznego lub, po prostu, do świętego obszaru.
Ich stała obecność w szintoizmie wynika z faktu, że przejście pod torii jest uważane za pierwszą formę oczyszczenia, które następnie jest uzupełniane rytualnymi ablucjami w bezpośrednim sąsiedztwie sanktuarium. Wierzenia ludowe skłaniają się do identyfikowania torii jako symbolu szczęścia i pomyślności. Dlatego jest zwyczajem, że osoba, która odniosła sukces w interesach, ofiaruje torii jako znak wdzięczności bogom.
Jego podstawowa struktura składa się z dwóch pionowych kolumn nośnych i poziomej belki na szczycie, często malowanej na czerwono. Tradycyjnie są wykonane z kamienia lub drewna, ale w ostatnich czasach budowniczowie zaczęli używać także stali lub zbrojonego betonu. Zazwyczaj torii występują w grupach po trzy, ale poza świątyniami lub miejscami kultu zawsze można je znaleźć. Jednakże liczba ta jest zmienna.
Choć podstawowa struktura jest ta sama, istnieją różne typy torii.
Główne części
Torii należą do dwóch głównych rodzin: Shinmei torii, stylu korzystającego wyłącznie z prostych bel, oraz Myōjin torii (zdecydowanie najbardziej powszechnego), który wykorzystuje także belki zakrzywione.
Strukturalnie torii charakteryzuje się dziewięcioma elementami, z których nie wszystkie zawsze są obecne:
- 'kasagi', Belka przechodząca nad dwoma kolumnami
- 'shimaki', Druga belka czasami znajdująca się pod 'kasagi'
- 'nuki', Trzecia belka pod 'kasagi' i 'shimaki', łącząca i utrzymująca razem dwie kolumny
- 'kusabi', Kliny zatrzymujące 'nuki'
- 'gakuzuka', Podpora znajdująca się między 'shimaki' a 'nuki', podtrzymująca pierwszą i czasami posiadająca inskrypcję
- 'hashira', Cylindryczne kolumny podtrzymujące konstrukcję
- 'daiwa', Głowice kolumn
- 'daiishi' lub 'kamebara', Podstawy tych ostatnich
- 'nemaki', Czarne (lub czasami innego koloru) okrycia u podstawy kolumn
Kolumny mogą mieć pewne nachylenie w kierunku wnętrza, zwane "uchikorobi".
Ciekawostki
Torii jest również symbolem reprezentującym religię szintoistyczną, podobnie jak krzyż dla chrześcijaństwa lub gwiazda Dawida dla judaizmu.
Paifang
Paifang (牌坊) lub także Pailou to tradycyjna chińska architektura w kształcie łuku.
Słowo Paifang pierwotnie było używane do opisania dwóch najwyższych poziomów podziału administracyjnego chińskich miast. Szerszy podział w starożytnych chińskich miastach nosił nazwę Fang (坊), odpowiednik dzisiejszej dzielnicy. Każdy fang był otoczony murami, a bramy były zamykane i strzeżone każdej nocy. Fangi z kolei były podzielone na różne Pai (牌), z których każdy, z kolei, składał się z wielu hutongów. Ten system podziału administracyjnego osiągnął wysoki poziom w czasach dynastii Tang i przetrwał pod kolejnymi dynastiami.
Inicjalnie więc Paifang był bramą wejściową do fangu, ale począwszy od dynastii Song przekształcił się w czysto dekoracyjny pomnik. Paifang występuje w wielu formach. Jedną z najbardziej typowych cechuje się drewnianymi filarami umieszczonymi na kamiennym cokole i połączonymi ze sobą drewnianymi belkami. Ten rodzaj łuku jest bogato zdobiony: filary zazwyczaj są czerwone, belki zdobione są złożonymi wzorami i chińską kaligrafią, a dach jest pokryty kolorowymi dachówkami i mitycznymi stworzeniami. Inny rodzaj Paifang jest konstruowany jako prawdziwa brama z kamienia lub cegły, z białymi lub czerwonymi malowanymi murami lub ozdobionymi kolorowymi dachówkami. Kolejny rodzaj, zazwyczaj budowany na świętych ziemiach lub cmentarzach, składa się z białych kamiennych filarów i belki, bez dachówek ani ozdób, poza wymyślnymi rzeźbami wykutymi przez kamieniarzy. Poza Chinami, Paifang często jest symbolem Chinatown.
Kamienne latarnie
(Po japońsku dai-dōrō (台灯籠))
Również kamienne latarnie są związane z tradycją buddyjską, można je znaleźć w pobliżu świątyń lub grobów, a ich użycie rozprzestrzeniło się wraz z rozpowszechnieniem się buddyzmu w Chinach, Japonii i Korei.
Obecnie w Korei znajduje się około 280 kamieniarskich latarni. Warto zauważyć, jak liczne są one w porównaniu z innymi krajami azjatyckimi. Nie zna się dokładnej przyczyny tej obfitości, ale z pewnością było to spowodowane wpływem doktryny buddyjskiej.
Ich funkcją było oświetlenie, ale były także używane w celach ozdobnych.
Istnieje około 9 głównych kategorii kamieniarskich latarni o różnych formach ogólnych i ponad 75 podkategorii. Wszystkie posiadają wydrążoną górną część, aby pomieścić ogień, podczas gdy inne elementy mogą się różnić.
W Metinie2 można je znaleźć rozproszone po pierwszych wioskach.
Pagoda
Pod pojęciem „pagoda” rozumie się wieżę składającą się z kilku pięter, z których każde posiada własny dach o spadzistych krawędziach, z których dolne krawędzie są wygięte ku górze, zwykle o kształcie kwadratowym lub ośmiokątnym.
Ta struktura jest łatwo porównywalna do Wieży Demonów obecnej w Metin2 ze względu na podobieństwo architektonicznych cech i nie tylko.
Inną pagodę o mniejszych wymiarach można znaleźć w czwartej sali Świątyni Hwang.
Słowo to prawdopodobnie wywodzi się z chińskiego 八角塔 (Pinyin: bā jiǎo tǎ; „wieża o ośmiu kątach”).
Pagody to powszechne budynki głównie w Chinach, Korei, Japonii i Nepalu, gdzie przeznaczone są głównie, choć nie wyłącznie, do celów religijnych. Jest to ewolucja indyjskiego stupy, który miał głównie służyć jako siedziba świętych relikwii; na przestrzeni dziejów stupy podążały za buddyzmem w jego ekspansji, częściowo tracąc pierwotne znaczenie i dostosowując swoją architekturę do różnych krajów.
Kolejną funkcją pagody jest prawdopodobnie przyciąganie piorunów: dzieje się to często ze względu na ich wysokość oraz ostro zakończony szczyt, często ozdobiony motywami religijnymi, który działa jak prawdziwy piorunochron. Rozładowując energię piorunów na pagodzie, chroniono inne obszary pobliskiego świątynnego kompleksu, często wykonanego z drewna.
Choć większość pagód miała charakter religijny, forma budynku, która umożliwiała osiągnięcie dużych wysokości, była również wykorzystywana do innych celów; na przykład jako wieże obserwacyjne lub latarnie morskie.
Pagoda japońska
Pagoda japońska ( 塔 - tō ) to wariant charakterystycznego budynku występującego w Japonii, będący jednym z istotnych i najbardziej charakterystycznych elementów architektury sakralnej tego kraju.
Pochodzenie
Pagoda japońska, podobnie jak wszystkie inne pagody w Azji, wywodzi się z ewolucji indyjskiej stupy, pomnika pamięci i grobowca o buddyzmie. Wraz z rozwojem i ewolucją kultu religijnego oraz rozprzestrzenianiem się buddyzmu w Azji, jej struktura uległa zmianom, przyjmując różne nazwy i dostosowując się do stylu i tradycji architektonicznych różnych spotkanych kultur, zachowując jednak swoje znaczenie i symbolikę praktycznie niezmienione.
W VI wieku buddyzm dotarł do Japonii, a wraz z nim została wprowadzona jego charakterystyczna architektura. Podczas podróży przez Chiny i Koreę wygląd pagody uległ jednak zmianie, przechodząc od kopułowatej struktury, jaką była, do budynku wielopoziomowego, czyli tego, co dzisiaj rozumiemy przez pagodę.
Nowa struktura "wynaleziona" przez Chińczyków rozprzestrzeniła się następnie w Korei, gdzie pagoda została dodatkowo zmodyfikowana poprzez dodanie elementów architektonicznych charakterystycznych dla tego kraju. Stąd pagoda została sprowadzona do Japonii.
Wreszcie, japońscy cieśle, łącząc importowane techniki obróbki drewna z, już posiadającymi, unikalne, doskonałe drewno w swojej ojczyźnie, stworzyli niepowtarzalną typologię pagody, czyli tę typową dla japońskiej architektury.
Charakterystyka
Pagoda japońska, wywodząca się, jak już wspomniano, ze struktury chińskiej, prezentuje się jako wieża podzielona na wiele pięter z różnymi nakładającymi się dachami, bardzo podobna więc do Wieży Demonów w Metin2.
Jednak w Japonii motyw dachu jeszcze bardziej się wzmocnił, przynosząc niezrównany kwiat drewna, którym jest pagoda japońska. Pokrycia dachowe zazwyczaj wykonane są z dachówek, ale istnieją również przykłady świątyń i portali pokrytych gęstą warstwą ziołowych plecionek.
Materiałem budowlanym jest wyłącznie drewno, obfite i wysokiej jakości we wszystkich regionach Kraju Kwitnącej Wiśni, co dzięki zręcznej pracy japońskich stolarzy pozwoliło na stworzenie najwyższych i najtrwalszych drewnianych konstrukcji w historii ludzkości, które nigdy nie ustąpiły kamieniowi czy granitowi, jak miało to miejsce w Chinach i częściowo w Korei, nawet w późniejszych epokach.
W przeciwieństwie do pagody chińskiej, forma i liczba pięter są mniej zróżnicowane, tradycyjnie liczba pięter zawsze jest nieparzysta, a geometria pochodzi z pagody koreańskiej, zawsze kwadratowej. Tradycyjnie chińskie pagody mają formę ośmiokątną.
Ponadto pagoda zawsze znajduje się w kompleksie religijnym świątyni, co jest kolejnym powodem, dla którego Wieża Demonów i inne mniejsze pagody znajdują się wewnątrz Świątyni Hwang.
Wszystkie te cechy są wspólne dla Wieży Demonów.
Pawilony chińskie
Oprócz standardowej pagody wielopoziomowej, tutaj mamy okazję spotkać również inny rodzaj tradycyjnej architektury chińskiej: pawilon, zwany także jako "Tíng".
Ta konstrukcja ma znacznie mniejsze rozmiary niż pagody i bardzo przypomina zachodni pawilon.
To jest pokryta struktura, ale pozbawiona bocznych ścian, zwykle o kształcie okrągłym, ale czasami można ją znaleźć także na planie kwadratowym lub wielokątnym.
W starożytności były używane jako wieże strażnicze, dlatego przynajmniej jedno piętro budowli musiało być pozbawione ścian bocznych, aby umożliwić widok na 360 stopni. Miały więc funkcje militarne i rządowe.
Później, podczas dynastii Sui i Tang (ok. 550-900 n.e.), uczeni i bogaci urzędnicy zaczęli budować pawilony także w swoich prywatnych ogrodach, przesuwając ich funkcję z praktycznej na estetyczną.
W dzisiejszych czasach często znajdują się one wewnątrz świątyń, ale nie pełnią wyłącznie funkcji religijnej: celem tych pawilonów jest również ozdobienie i dekoracja ogrodów i parków, zapewnienie spokojnego miejsca w cieniu, a czasami są wykorzystywane jako "ołtarze" podczas ceremonii ślubnych.
Ten rodzaj konstrukcji jest również obecny w Metin2, można go spotkać zarówno w Świątyni Hwang, jak i w pierwszych i drugich wioskach każdego królestwa, czasami w mniej uczęszczanych miejscach przez graczy.
Jurta
Jurty mongolskie, zwane także jako ger (w języku mongolskim), są tradycyjnymi domami filcowymi ludów koczowniczych Azji Środkowej, głównie używanymi przez Mongołów, Kazachów i Uzbeków.
Te tradycyjne struktury bardzo przypominają białe chaty o okrągłym planie, które można znaleźć na mapach, takich jak góry, pustynie, ale również we wczesnych wioskach.
Jest to dom rodzinny składający się z jednego pomieszczenia, którego środek zajmuje palenisko. Wewnątrz znajdują się niskie stoły i różne łóżka, które służą również jako krzesła w ciągu dnia. Jedynym wejściem są drzwi, zawsze zwrócone na południe; obszar główny przeznaczony jest na łóżko głowy rodziny, podczas gdy boczne strony są przeznaczone dla dzieci. Ewentualni goście są zakwaterowani tylko po przeciwnej stronie wejścia, po stronie północnej.
Obok wejścia znajduje się kuchnia. Na szczycie znajduje się otwierana pokrywa, która umożliwia odprowadzenie dymu z paleniska.
Nośna struktura jest łatwo rozkładana, aby można było ją przenieść i zmontować w ciągu kilku godzin, co doskonale pasuje do nomadycznego stylu życia.
Od najdawniejszych czasów jurty składają się ze szkieletu drewnianego; paliki, które ją tworzą (pomarańczowe jak słońce), zwane "uni", w liczbie od 10 do 15, podtrzymują sekcje ścian (khana), które określają wielkość domu.
Typowa jurta o standardowych wymiarach posiada pięć ścian o średnicy 5,80 m, o wysokości maksymalnej 2,30 m i minimalnej 1,50 m. Zazwyczaj składa się z 81 słupów, które tworzą szkielet podtrzymywany przez dwa słupy nośne. Konstrukcja jest starannie przytwierdzana do ziemi, aby wytrzymać wiatry, pokryta jedną lub dwoma warstwami filcu z wełny owczej, wodoodpornym płótnem bawełnianym i izolującą warstwą filcu pod spodem. Wewnątrz dekoracje podążają za podstawowymi wzorami, z każdym posiadającym własne znaczenie. Najczęściej używanymi symbolami są te, które reprezentują siłę, takie jak khas (swastyka), cztery święte bestie (lew, tygrys, Garuda i smok) oraz stylizowane reprezentacje pięciu elementów. Szeroko stosowane są także motywy geometryczne, które nie służą tylko do ozdabiania jurt, ale są obecne również na meblach, drzwiach, ubraniach i innych przedmiotach codziennego użytku.
