Kultura w Metin2: Różne

• 
• Kultura w Metin2
• Kultura w Metin2: Różne

W tym rozdziale zostanie przeanalizowane wszystko, co w Metinie ma związek z rzeczywistością i nie może być umieszczone w konkretnych rozdziałach.

Yang

Moneta mosiężna o nominale 1 fun z 1982

Moneta miedziana o nominale 5 fun z 1982

Moneta miedzioniklowa odpowiadająca ¼ yang z 1982

Moneta srebrna o nominale 1 yang

Moneta srebrna o nominale 5 yang

Jak wiemy, Yang jest oficjalną walutą w Metin2. Nie wszyscy jednak wiedzą, że ta moneta była prawdziwą walutą w Korei przez krótki okres, trwający od 1892 do 1902 roku.
Yang (양/兩) był podzielony na 10 jeon (전/錢) i 100 bun lub fun (분/分); 5 yang odpowiadało jednemu hwan (환/圜).
Koreańskie słowo "yang" jest spokrewnione z chińskim słowem "tael" (wymawiane "liǎng" po chińsku). Również termin "fun" (wymawiany "pun", ale zapisany z "f" na monetach) jest spokrewniony z chińskim słowem "fen", oznaczającym jedną setną yuana (waluta chińska), podczas gdy "hwan" jest spokrewniony z samym słowem "yuan". Monety były bite w nominałach 1 fun, 5 fun, ¼ yang, 1 yang, 5 yang i 1 hwan. Wszystkie monety nosiły nazwę państwa, "Wielkie Joseon" (Wielka Korea; 대조선; 大朝鮮).

Yang koreański - Monety

Nominał	Skład
1 fun	Mosiądz
5 fun	Miedź
¼ yang	Początkowo miedzionikiel; później miedź i srebro.
1 yang	80% argento
5 yang lub 1 hwan( =5 yang)	90% argento

Ministerstwo Skarbu wydrukowało serię banknotów, które jednak nigdy nie zostały wprowadzone do obiegu. Nominały wynosiły 5, 10, 20 i 50 yang.

▲ Na górę ▲

Kupony Smoczych Monet

Kupony Smoczych Monet

Na obrazie kuponów SM można zauważyć stos dysków z otworem w środku.
Takie przedmioty mogą reprezentować starożytne chińskie monety, które miały właśnie ten kształt i były znane w zachodnim świecie pod angielskim terminem cash (chiński tradycyjny: 方孔錢, chiński uproszczony: 方孔钱, pinyin: fāng kǒng qián, dosłownie: moneta z kwadratowym otworem), używanym do określenia rodzaju monety stosowanej w Chinach i w Azji Wschodniej od II wieku p.n.e. aż do XX wieku.
Cash (od portugalskiego caixa, kasa, lub od telugu i kanarese kasu, lub od tamilskiego: kas) miał w Chinach różne nazwy, w tym "li", które oznaczało również tysięczną część taela (= uncja). I taka była również wartość tych monet, z których tysiąc odpowiadało jednej uncji srebra.

Niektóre typowe chińskie monety

Tradycyjnie monety były odlewane z miedzi, mosiądzu lub żelaza.
W połowie XIX wieku monety były wykonywane z 3 części miedzi i 2 części ołowiu. Istnieją również monety odlewane ze złota i srebra, ale były one rzadsze.

Monety te wywodziły się z wymiany narzędzi i nadwyżek rolnych i początkowo miały różne formy. Po zjednoczeniu politycznym Chin przez cesarza Qin Shi Huangdi w 221 r. p.n.e. nastąpiło stopniowe zjednoczenie kulturowe, dostrzegalne we wszystkich aspektach życia społecznego, a zatem także w biciu monet, przy czym przyjęto okrągły kształt z kwadratowym otworem, który nie zmienił się aż do końca dynastii Qing w 1911 roku n.e.
Ogólną cechą chińskich monet, które mają okrągły kształt jak monety zachodnie, jest obecność kwadratowego otworu w środku; geometryczne formy koła i kwadratu reprezentują odpowiednio niebo i ziemię i odpowiadają starożytnemu chińskiemu przekonaniu.
Otwór wewnętrzny, oprócz ułatwienia ich wykonania poprzez odlewanie, służył do ułatwienia transportu; otwór pozwalał bowiem na związanie monet razem, za pomocą sznura lnianego lub bawełnianego, w celu stworzenia większych nominałów, co często miało miejsce z powodu niskiej wartości monet. Liczba monet w wiązce cash różniła się w zależności od czasu i lokalizacji, ale zazwyczaj wynosiła 1000.

Awert i rewers tradycyjnej chińskiej monety

Na awersie cash znajdują się cztery ideogramy: dwa z nich, zazwyczaj na osi pionowej, wskazują nien hao lub tytuł panowania, czyli nazwę wybraną przez każdego cesarza do określenia swojego panowania. Dwa ideogramy na osi poziomej wyrażają pojęcie monety za pomocą terminów takich jak uniwersalny klejnot, moneta obiegowa, bogactwo krążące.
Rewers cash wybitych do końca dynastii Ming (1644) jest zazwyczaj gładki, a jedynie wyjątkowo pojawiają się symbole księżyca, gwiazd lub podobne.
W okresie dynastii Tang i Song (618-1279 n.e.) monety noszą napisy w różnych stylach pisma. Są to głównie napisy znanych artystów, poetów i cesarzy, z oznaczeniem roku.
Niektóre kaligrafie są proste, ale eleganckie, inne delikatne i subtelne, a jeszcze inne bardziej zaokrąglone i miękkie. Mogą również zawierać frazy życzeniowe lub pokojowe; jedna moneta może mieć jednocześnie dwa lub nawet cztery różne style pisma.

W Korei, Japonii i Wietnamie w drugiej części drugiego tysiąclecia bito monety cash z miedzi, całkowicie podobne do tych używanych w Chinach.

Buty Qilina

Statua Qilina

Tak bardzo pożądane Buty Qilina, które są obecne w grze, również nawiązują do czegoś rzeczywiście istniejącego w tradycjach wschodnich.

Buty Qilina

Qilin (麒麟), znany również jako Kylin, Kilin lub Kirin, to stworzenie z mitologii chińskiej i japońskiej, podobne do chimery, mające głowę i pierś smoka, róg na czole, ciało otoczone płomieniami symbolizującymi skrzydła, oraz ogon i nogi konia. Słowo składa się z dwóch części: Qi, które oznacza mężczyznę, oraz Lin, które oznacza kobietę. Legenda głosi, że pojawia się równocześnie z narodzinami lub śmiercią mądrego człowieka lub cesarza. Uważa się, że jest to stworzenie przynoszące szczęście i dobrobyt, dlatego często jest haftowane na ubraniach lub przedstawiane w wielu dziełach sztuki. Ponadto jest często kojarzone z kierunkiem zachodnim. Jest to bardziej powszechne w Chinach niż w Japonii.
Wschodni ludzie posunęli się aż do tego, by uznać tę legendarną postać za reinkarnację pięciu elementów: Ziemi, Powietrza, Wody, Ognia i Eteru, z których zrobione są wszystkie rzeczy.

W nowoczesnym języku japońskim, nazwa ta jest również używana do określenia żyrafy.

▲ Na górę ▲

Gunbai

Elit. Ezot. Fanatyk

Gunbai

Wszyscy przynajmniej raz spotkaliśmy Elitarnego Ezoterycznego Fanatyka i wielokrotnie widzieliśmy dziwną broń, którą trzyma w ręce: ma ona odpowiednik w rzeczywistości i ma bardzo starożytne pochodzenie. Broń ta nazywa się gunbai (軍配 skrót od 軍配団扇 gunbai uchiwa) i jest to rodzaj japońskiego wachlarza wojennego.
Wykonane z prostego drewna lub drewna pokrytego metalowymi płytkami, gunbai to sztywne wachlarze, które były używane przez samurajów do przekazywania rozkazów swoim towarzyszom.

Obecnie są one nadal używane w dyscyplinie Sumo przez Gyōji, do wyznaczania zwycięzcy walk. Z tego zastosowania pochodzi szczególna nomenklatura tego sportu: Gyōji często nazywani są Gunbai.

▲ Na górę ▲

Seledynowa Porcelana

Wazon z porcelany Celadon

Sztuka ceramiki to bardzo starożytna sztuka pochodzenia wschodniego. Z tego powodu w Metinie możemy znaleźć postać garncarza Yonaha. Wśród wielu istniejących w grze misji, na poziomie 53., jedna z nich nosi nazwę Seledynowa Porcelana. Ten rodzaj porcelany rzeczywiście istnieje i ma oczywiste wschodnie pochodzenie. Celadon (lub seladon) to rodzaj ceramiki, typowy dla Chin (chiński: 青瓷 ) i Dalekiego Wschodu, charakterystyczny dla Korei z okresu Koryŏ (918-1392), który wykorzystuje zieloną lub niebiesko-szarą przezroczystą glazurę (czyli szkliwienie). Celadanowe ceramiki z okresu Koryŏ są najbardziej znanymi na świecie dziełami sztuki koreańskiej. Istnieją jednak prymitywne celadony w Chinach, gdzie zostały wynalezione w regionie Yue.

Garncarz Yonah

Niebiesko-zielony kolor celadonu pochodzi od niewielkiej ilości tlenku żelaza zawartego w glazurze podczas wypalania w atmosferze redukującej. Wypalanie w atmosferze utleniającej (z dużą ilością powietrza) nadaje glazurze kolor żółto-brązowy. Zdarza się, że podczas chłodzenia piec ponownie się utlenia i niektóre wazony mają oba kolory. Wazony z okresu Koryŏ również używały techniki nakładania dekoracji engobem w kolorze czarnym lub białym, nanoszonych na nacięcia wciąż wilgotnej gliny, a ich nadmiar był następnie suszony.
Ta technika daje efekt zbliżony do inkrustacji. Celadony są zazwyczaj monochromatyczne, czasami bez dekoracji, ale częściej ozdobione prostymi i delikatnie podkreślonymi motywami.

Żuraw, ptak symbolizujący długowieczność i szczęście, jest często przedstawiany na koreańskich celadonach.

▲ Na górę ▲

Yongan

Mapa chińskiej prowincji, gdzie znajduje się Yongan

Pierwsza wioska królestwa Shinsoo nazywa się Yongan.
Nazwa wioski nie jest całkowicie przypadkowa, ponieważ miasto Yong'an rzeczywiście istnieje. Yong'an (Chiński: 永安; Pinyin: Yǒng'ān) jest średniej wielkości miastem w centralno-zachodnim położeniu prowincji Fujian w Chińskiej Republice Ludowej. Miasto jest położone blisko rzeki Sha, około 300 kilometrów od Fuzhou, stolicy prowincji. Liczba mieszkańców wynosi około 319 000. Miasto jest znane głównie ze swoich bogatych zasobów naturalnych i stosunkowo ważnego przemysłu.

▲ Na górę ▲

Księgi Sztuki Wojny

Wśród różnych książek, które można zdobyć w grze, znajdują się trzy Księgi Sztuki Wojny, odpowiednio: Sztuka Wojny Sun-Zi , Sztuka Wojny Wu-Zi i Wei Liao Zi .
Te nazwy nie zostały nadane przypadkowo, lecz odnoszą się do rzeczywiście istniejących książek o wojnie. Dokładniej rzecz biorąc, odnoszą się do Siedmiu Klasycznych Tekstów Wojennych (tradycyjny chiński: 武經七書, uproszczony chiński: 武经七书), które były siedmioma ważnymi tekstami starożytnych Chin.
Teksty te zostały zebrane pod tą nazwą w XI wieku n.e. Od urzędników cesarskich wymagano znajomości niektórych, jeśli nie wszystkich, z tych tekstów, aby mogli awansować.
To Cesarz Shenzong ( 宋神宗 ), szósty cesarz dynastii Song, zdecydował w 1080 roku, które teksty wejdą w skład tej antologii.
Wyboru dokonano spośród następujących tekstów:

• Sześć Tajnych Nauk Jiang Ziyi
• Metody Ssu-ma
• Sztuka Wojny Sun Tzu
• Wuzi autorstwa Wu Qi
• Wei Liaozi
• Trzy Strategie Huang Shigonga
• Pytania i Odpowiedzi Tang Taizonga i Li Weigonga

Te teksty wciąż tworzą tę antologię.

Sztuka Wojny

Kopia na bambusie początkowej części traktatu

Sztuka Wojny (Tradycyjny chiński: 孫子兵法, Uproszczony chiński: 子兵法, Pinyin: Sūnzĭ Bīngfǎ) to starożytny chiński traktat wojskowy przypisywany Sun Tzu (znanemu również jako Sun Wu lub Sun Zi), wybitnemu generałowi, wielkiemu strategowi i taktykowi.
Książka składa się z trzynastu rozdziałów, z których każdy omawia jeden aspekt wojny. Jest to najbardziej znana i wpływowa z ksiąg tej antologii. Przez ostatnie dwa tysiące lat pozostawała najważniejszym traktatem wojskowym w Azji. Wpłynęła nie tylko na myśl wojskową Wschodu, ale także Zachodu, a także była inspiracją dla różnych taktyk i strategii politycznych oraz ekonomicznych.

Streszczenie rozdziałów

Traktat podzielony jest na 13 rozdziałów (lub pian). Oryginalnie rozdziały nie miały tytułów, które zostały im nadane w późniejszych tłumaczeniach.

1. W pierwszym rozdziale analizuje pięć podstawowych czynników (Sposób, pory roku, teren, przywództwo i administracja) oraz siedem elementów wpływających na wynik końcowy konfliktu zbrojnego.
2. W drugim rozdziale wyjaśnia, jak zrozumieć ekonomię wojny i jak szybko zwyciężyć w decydujących starciach.
3. W trzecim rozdziale definiuje Siłę (armii) nie przez jej wielkość, ale przez jedność. Omawia również pięć krytycznych czynników niezbędnych do wygrania wojny, które są w kolejności: Atak, Strategia, Sojusze, Broń i Miasta.
4. W czwartym rozdziale wyjaśnia znaczenie obrony głównych pozycji, aż dowódca będzie w stanie bezpiecznie przeprowadzić natarcie.
5. W piątym rozdziale omawia zastosowanie kreatywności i czasu w budowie armii.
6. W szóstym rozdziale wyjaśnia, jak wykorzystać okazję wynikającą ze słabości przeciwnika.
7. W siódmym rozdziale wyjaśnia niebezpieczeństwo bezpośrednich starć i sposób na ich wygranie, jeśli są one konieczne.
8. W ósmym rozdziale koncentruje się na potrzebie elastyczności w odpowiedziach armii.
9. W dziewiątym rozdziale opisuje różne sytuacje, w których może znaleźć się armia, oraz metody wyjścia z nich i poruszania się na terytorium wroga.
10. W dziesiątym rozdziale analizuje trzy punkty oporu (odległość, zagrożenia i bariery) oraz sześć typów pozycji terenowych, które z nich wynikają.
11. W jedenastym rozdziale opisuje dziewięć najczęstszych sytuacji w kampanii wojskowej.
12. W dwunastym rozdziale wyjaśnia ogólne zastosowanie broni i specyficzne wykorzystanie terenu jako broni.
13. W trzynastym rozdziale skupia się na znaczeniu rozwijania pewnych źródeł informacji i szczegółowo opisuje pięć typów wywiadu oraz jak najlepiej je wykorzystać.

Wu Zi

Wu Zi (uproszczony chiński: 吴 子; tradycyjny chiński: 吴 子, pinyin: Wúzǐ) to dzieło o strategiach wojskowych przypisywane Wu Qi. Mówi się, że istnieją dwie książki o sztuce wojny Wu Qi, ale jedna została utracona, pozostawiając Wuzi jako jedyną istniejącą książkę.
Historyczne odniesienia wskazują, że Wuzi był bardzo znany i popularny zarówno w okresie Walczących Królestw, jak i za dynastii Han. Oprócz badań strategicznych/taktycznych i filozofii wojny, Wuzi poświęca znaczną uwagę logistycznemu przygotowaniu do wojny. Obecny tekst Wuzi składa się z sześciu sekcji, z których każda koncentruje się na krytycznym aspekcie strategii wojskowych: Planowanie dla państwa; Ocena wroga; Kontrola nad armią, Tao generała; Reagowanie na zmiany i Motywowanie oficerów.
Jako młody człowiek, Wu Qi spędził trzy lata na studiach konfucjanizmu. Po zdobyciu kilkuletniego doświadczenia administracyjnego, doszedł do przekonania, że aby dobroć i sprawiedliwość przetrwały w jego czasach, konieczne są siły wojskowe i przygotowanie. Bez silnej siły wojskowej do obrony, wierzył, że cnoty konfucjańskie znikną, a zło zdominuje świat. Z powodu jego nacisku na znaczenie sił zbrojnych dla ochrony praw obywatelskich i wolności, autor Wuzi wierzył, że dowódcy muszą być starannie wybierani, najlepiej spośród tych, którzy mają odwagę i wyróżniają się w sztukach wojskowych, ale również posiadają dobre umiejętności administracyjne i wykazują cnoty konfucjańskie, szczególnie mądrość i samokontrolę.
Ponieważ armie okresu Walczących Królestw były silnie uzależnione od koni, zarówno do transportu, jak i siły rydwanów, Wuzi w swoich dyskusjach na temat logistyki kładzie większy nacisk na zbieranie i utrzymywanie siły kawalerii niż na utrzymanie piechoty. Z powodu wojen toczonych między arystokracją, w kierunku mobilizacji masowych armii cywilnych, Wuzi podkreśla znaczenie uzyskania silnego poparcia i lojalności zwykłych ludzi.
Harmonia i organizacja są równie ważne dla siebie nawzajem: bez harmonii, organizacja nie będzie spójna, ale bez organizacji, harmonia nie będzie skuteczna w osiąganiu celów zbiorowych. Istnieją trzy kroki do osiągnięcia zdyscyplinowanej i skutecznej siły bojowej: dobra organizacja, pełne szkolenie i głęboka motywacja. Dopiero po stworzeniu zdyscyplinowanej, zjednoczonej armii osiągnięcie zwycięstwa staje się kwestią taktyki i strategii. Większa część Wuzi omawia środki do osiągnięcia takiej siły.
Wuzi zaleca także generałom przyjmowanie różnych taktyk i strategii w zależności od ich oceny sytuacji na polu bitwy. Czynniki wpływające na odpowiednie taktyki i strategie to: teren i klimat, charakter narodowy walczących, historia i cechy osobiste dowódcy wroga oraz względna morale, dyscyplina, zmęczenie, liczba i ogólna jakość sił wroga. W zbieraniu tych informacji szpiegostwo i oszustwo są najważniejsze.

Wei Liaozi

Wei Liaozi (Tradycyjny chiński: 尉繚子, Uproszczony chiński: 尉缭子, pinyin: Wèi Liáozi) jest jednym z siedmiu tekstów antologii i został napisany w okresie Walczących Królestw (403-221 p.n.e.).
Dzieło to nosi przypuszczalnie imię Wei Liao, ważnego doradcy za dynastii Qin. Ponieważ Wei Liaozi nie zawiera niemal żadnej strategii, uważa się, że Wei Liao był teoretykiem. Nowa wersja Wei Liaozi została odkryta w 1972 roku w grobowcu dynastii Han w Linyi. Jest bardziej filozoficzna w tonie w porównaniu do oryginalnego tekstu, ale różni się znacząco tylko w kilku miejscach.


Wei Liaozi często zaleca zarówno cywilne, jak i wojskowe podejście do spraw. Według tekstu, rolnictwo i ludzie są dwiema największymi zasobami państwa, które muszą być pielęgnowane i traktowane z troską. Choć Wei Liaozi nie wspomina wyraźnie o konfucjanizmie, tekst popiera rząd oparty na wartościach humanistycznych, zgodnie z tą szkołą myślenia. Władca musi być wzorem cnoty w państwie. Niemniej jednak, heterodoksja i inne wartości, które nie sprzyjają państwu, powinny być karane surowymi środkami.

▲ Na górę ▲

Dzwon

Dzwon to prosty instrument perkusyjny. W zależności od miejsca, kultury i przeznaczenia może różnić się rozmiarami, kolorami oraz materiałami, z których jest wykonany.

Pierwsze archeologiczne świadectwa dzwonów pochodzą z III tysiąclecia p.n.e. i są przypisywane kulturze Yangshao z neolitycznych Chin. Najstarsze odkryte dzwony były wykonane z ceramiki, ale z czasem zastąpiono je metalowymi. Pierwsze metalowe dzwony znaleziono na stanowiskach archeologicznych w Taosi i Erlitou (Chiny) i datowane są na około 2000 p.n.e.
Dzwony odgrywają od razu fundamentalną rolę w kulturze wschodniej dzięki związkom z religią Shintō i buddyzmem, gdzie ich obecność staje się niezbędna podczas ceremonii.
Istnieje wiele różnych typów dzwonów.

• Suzu to jedna z wielu form dzwonów, bardzo popularna w Japonii. Są to sferyczne dzwonki, które zawierają metalowe kulki, które wydają dźwięk z wnętrza.

• Kane to półkulisty dzwon, który jest uderzany na zewnątrz.

Pawilon Bosingak w Jongno, Seul

• Najbardziej rozpowszechniony i używany zarówno w Japonii, jak i w Korei jest dzwon buddyjski, zawieszony w świątyniach, znany jako Bonshō (梵鐘), znany również jako tsurigane (釣り) lub ōgane (大鐘).
  

Buddyści wierzyli, że melodyjny dźwięk dzwonów świątynnych przenosi słowa Buddy, przynosząc pokój i ukojenie ludziom, uwalniając ich od trudów codziennego życia oraz pocieszając ich w czterech troskach: narodzinach, chorobie, starości i śmierci. Wierzy się również, że dźwięk wielkich boskich dzwonów może odpędzić złe duchy i chronić kraj przed inwazjami oraz klęskami żywiołowymi.

Pawilon z dzwonem znajdujący się w Jinno

Dzwon Bonsho składa się z kilku odrębnych części:

• Ryūza, uchwyt w kształcie smoka, na którym zawieszony jest dzwon.
• Kasagata, kopuła na szczycie dzwonu.
• Chi, wypustki wokół górnej części dzwonu, które poprawiają jego rezonans.
• Koma no tsune, dolna krawędź dzwonu.
• Tsuki-za, wzmocnione miejsce, w które uderza się dzwon. Często to miejsce jest ozdobione motywem lotosu.
• Tatsuki, poziome dekoracyjne pasy, które zwykle są ozdobione rycinami niebiańskich dziewic lub postaciami osób składających ofiary.
• Mei-bun, inskrypcja, która często opowiada historię samego dzwonu.
• Shu-moku, zawieszona drewniana belka używana do uderzenia w tsuki-za.

Dzwony w Metinie

Mały dzwon Konguro'o

Jak wszyscy wiemy, oprócz bycia elementem dekoracyjnym i architektonicznym wewnątrz wiosek, dzwon był również używany jako broń przez jedną z czterech klas postaci, Szamanów. Te bronie są wzorowane na dzwonie Konguro'o (bardzo podobnym do dzwonu Suzu, ale w mniejszych rozmiarach), który następnie został upiększony, ozdobiony i wyposażony w uchwyt, aby stworzyć broń, którą można spotkać w grze.

Ciekawostki

Jednym z wydarzeń, które nie może zabraknąć podczas tradycyjnego japońskiego Nowego Roku, jest dźwięk dzwonu: począwszy od północy, 108 uderzeń, oddzielonych około 2 sekundami od końca dźwięku poprzedniego uderzenia, rozbrzmiewa w mroźnym zimowym powietrzu. Uderzeń jest 108, ponieważ jest tyle samo złych pragnień (煩悩 - Bonnou: na przykład, chciwość, żądza władzy itp.), które psują życie ludzi, uniemożliwiając im osiągnięcie szczęścia: przy każdym uderzeniu dzwonu, jedno z nich zostaje wypędzone, aby można było być szczęśliwym w nadchodzącym roku.

▲ Na górę ▲

Fajerwerki

Chiński Nowy Rok

Dzięki Item-Shopowi możemy kupić różne rodzaje Fajerwerków, takie jak: Chińska Ognista Petarda , Fajerwerki oraz (tylko w okresie świątecznym)  Świąt. Ogniste Petardy w różnych kolorach. Jak sama nazwa wskazuje, pochodzenie tych wyrobów jest wschodnie, a dokładniej chińskie.
Pirotechnika, czyli sztuka tworzenia i wystrzeliwania obiektów zapalających, zwanych fajerwerkami, przy użyciu prochu strzelniczego do eksplozji oraz innych reagentów do uzyskania kolorów i efektów wizualnych, narodziła się w Chinach około roku 1000, dzięki pracy mnichów, po przypadkowym odkryciu prochu strzelniczego (znanego również jako czarny proch lub proch pirytowy) w Chinach około roku 800.
Ta substancja niemal natychmiast zaczęła być wykorzystywana do celów wojskowych, mimo że znane wówczas zastosowania były bardzo prymitywne. Pierwsze pirotechniczne urządzenia wojenne były rzucane ręcznie lub przy użyciu katapult.

Niektóre chińskie kroniki historyczne podają, że proch strzelniczy był używany w Chinach przez dynastię Sung (960-1279). Inne kroniki wspominają o użyciu rakiet przeciwko najeźdźcom mongolskim w 1279 roku. W rzeczywistości Chińczycy budowali już rakiety wojenne i materiały wybuchowe od VI wieku, a techniki, które stosowali, rozprzestrzeniły się później na Arabię w VII wieku.[bez źródła] Jednak dopiero około XIII wieku osiągnęły one pewną skuteczność ofensywną.
Obecnie pirotechnika jest używana wyłącznie do celów widowiskowych.

▲ Na górę ▲

Imiona NPC

Niektóre imiona NPC wydają się pozostać oryginalnymi koreańskimi nazwami.
Ah-Yu, Baek-Go, Chuk-Sal, Deokbae, Handu-Up, Seon-Hae i wiele innych to typowe koreańskie imiona.
Koreańskie imiona zazwyczaj składają się z trzech sylab: nazwisko składające się z jednej sylaby, a następnie imię składające się z dwóch sylab; w tłumaczeniu na znaki łacińskie często są oddzielane myślnikiem.
Zwykle imiona opierają się na chińskich znakach i często mają szczególne znaczenie. Na przykład "Seon" oznacza dobroć, "Yeong" młodość, "su" woda, "Seung" zwycięstwo.
Jeden z elementów imienia, czyli jedna z dwóch ostatnich sylab, czasami służy do identyfikacji pokolenia i w takim przypadku jest taki sam dla braci, sióstr i kuzynów, podczas gdy druga sylaba to imię osobiste.
Jeśli chodzi o nazwiska, w Korei istnieje około 300 powszechnie używanych, a najczęstsze to Kim, Lee, Park i Choi, które stanowią około 50% wszystkich nazwisk. Imiona zazwyczaj składają się z dwóch sylab, ale niektóre mogą mieć jedną lub trzy.

▲ Na górę ▲

O-fuda

Różne typy o-fuda

O-fuda (お札 lub 御札: "czcigodny papier"), czasami nazywane shinpu (神符), to popularny rodzaj gofu (護符), talizmanów rozdawanych przez świątynie szintoistyczne. Są one wykonywane przez wypisanie imienia Kami, nazwy świątyni lub przedstawiciela kami na kawałku papieru, drewna, tkaniny lub metalu.
W Metinie te przedmioty odpowiadają dokładnie Nieznanemu Talizmanowi , Świątynnemu Szalowi lub Amuletowi Karmy albo Amuletowi Orka.
Uważa się, że o-fuda ma moc udzielania ochrony od boga i jest zazwyczaj umieszczany na drzwiach, kolumnie lub suficie, aby chronić dom i jego mieszkańców. Może być również umieszczony w konkretnych miejscach, na przykład w kuchni, aby zapobiec pożarom. Dodatkowo może być umieszczony w prywatnym ołtarzu, w domach, które go posiadają.
Czasami o-fuda jest umieszczane w ozdobnym woreczku z tkaniny, znanym jako omamori (お守り). Talizmany tego rodzaju pochodzą z buddyzmu, ale stały się również bardzo popularne w szintoizmie. Podczas gdy o-fuda chroni całą rodzinę, omamori jest noszone przez osobę, która pragnie otrzymać ochronę od bóstwa.

▲ Na górę ▲

Tang pipa

Muzyk Yu-Hwan

Każdy z nas przynajmniej raz odwiedził "drugą wioskę" każdego królestwa z różnych powodów. Z pewnością wszyscy napotkaliśmy muzyka Yu-Hwana i zauważyliśmy, że trzyma w rękach dziwny rodzaj gitary. Otóż ten instrument to starożytny, rzeczywiście istniejący instrument muzyczny, zwany Tang pipa lub po prostu pipa. Pipa (chińskie: 琵琶; pinyin: pípá) to chiński instrument muzyczny o czterech strunach. Należy do rodziny lutni i składa się z gruszkowatego korpusu drewnianego z liczbą progów wahającą się od 12 do 26 oraz praktycznie nieistniejącego gryfu.

Pipa była grana przez szarpanie strun dużym tradycyjnym plektronem aż do czasów dynastii Tang, lub za pomocą bambusowego smyczka. W późniejszych epokach zamiast tego rozpowszechniła się technika grania za pomocą paznokci.
Mówi się, że dawniej grano na niej podczas jazdy konnej.

Przykład lutni Tang pipa

Historia

Pierwsze instrumenty uważane za poprzedników pipy pojawiły się w czasach dynastii Qin (221 - 206 p.n.e.), ale rozwój i rozkwit instrumentu nastąpił dopiero w trakcie następnej dynastii Han (202 p.n.e. - 220 n.e.).

Gruszkowata lutnia jest obecna w ikonografii chińskiej od III wieku n.e., często przedstawiana w rękach postaci o niewątpliwie niechińskich cechach. W tym okresie pipa miała gryf mocno nachylony do tyłu. Ten typ, wprowadzony z Indii (choć prawdopodobnie pochodzenia perskiego), zniknął z Chin po okresie Tang, ale przetrwał w Japonii (biwa: japońska lutnia).